Hansenyvonnedownunder2017.reismee.nl

Op weg naar Aoraki Mount Cook

Brrrr, koud hè

Ook vandaag is het hier koud. Zoals gebruikelijk gaan wij eerst langs Countdown om verse broodjes in te slaan. Wij gaan meteen de hoogte in en gaan van de weg af binnen door naar de kustplaats Koputai (port Chalmers) waarvan wij een uitzending op de tv hebben gezien. Het binnen doorgaan betekent ook nu weer "alleen op de wereld" over onverharde wegen en omringd door schapen. Bij de kust aangekomen blijken wij hoog te zitten en kijken van boven af op de baai en haven. Het water heeft kleurverschillen. Wij dalen af naar port Chalmers dat een vissersdorp blijkt te zijn, de vissersvloot ligt binnen. Ook hier weer oude gebouwen. Wij komen weer een "bomen rammer" (truck met bomen als lading) tegemoet. Wij stappen uit om een foto te maken maar worden omringd door agressieve kippen en hanen, die uit het bos komen, Yvonne stapt weer snel de auto in. Of deze foto's gelukt zijn moeten wij afwachten. Wij vervolgen onze reis binnendoor om op de State Highway te komen. Wij gaan weer door een sprookjesachtig landschap en komen zelfs de pukeko (vogel) tegen, waar natuurlijk een foto van moest worden gemaakt. Het blijft herfstweer. Wij stijgen en dalen en komen in de plaats Oamaru aan waar het regent. Je waant je hier in de 18e eeuw met statige gebouwen. Ook zien wij een oude stoomlocomotief en werk/voertuigen en een bar restaurant gebouwd van oud ijzer. Op het moment dat je denkt dat je alleen loopt kom je weer chinezen tegen. Wij rijden Oamaru uit en gaan dan verder door de binnenlanden, waar je niemand tegen komt. Wij zijn flink op weg en komen langs stuwmeren en watervallen en krijgen steeds minder zicht door laaghangende bewolking. Uiteindelijk komen wij aan bij Lake Pukaki, het stuwmeer dat voor Mount Cook ligt. Dit meer heeft een wateroppervlakte van 178 km2 en een max diepte van 70 mtr. Het water zou diverse kleuren moeten hebben. Maar het weer is zo slecht dat wij weinig zicht hebben. Wij stappen als wij langs het meer rijden nog een enkele keer uit om een foto te maken, Yvonne met een ijsmuts op en de chinezen ? natuurlijk de jas uit op de foto. Er is om ons heen weinig te zien. Na toch nog een flinke rit langs het meer en wij de max. toegestane snelheid gemakshalve maar eens vergeten zijn komen wij uiteindelijk op onze bestemming aan, aan de voet van de Mount Cook en de Alpen, tenminste dat zegt men, wij hebben maar een paar meter zicht en zien dus geen bergen. Het hotel is een mooi complex, het enige wat hier staat, dus geen ander hotel of restaurants, bars en winkels. Wij hebben een kamer met uitzicht op de bergen die wij nu helaas niet kunnen zien. Wij worden begroet door een hotelmedewerker uit ... Nepal, ja, want die kent de bergen (Himalaya). Wij gaan naar onze kamer, die nogal klein uitvalt en gaan languit op bed naar buiten liggen kijken , naar daar waar de besneeuwde bergen behoren te zijn. Om 6 uur s middags gaat het beeld veranderen en krijgen wij de voet van een berg te zien, waarna hetzelfde van nog een berg en een stukje van een gletsjer. Wij hebben de neiging om even onder de mist door naar boven te kijken. Dan valt de duisternis, einde van de pret. Wij hadden vandaag een boottocht willen maken over het water van de Tasman Gletsjer, NZ's grootste gletsjer, om te genieten van de ijsbergen met verschillende kleuren, maar ja met mist en regen is dat zeker niet genieten. Hoe zal het morgen zijn ?


Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!