Singapore

Hari Yang Baik (goeden dag)

Onze kamer geeft uitzicht op Clarke Quay, "het" uitgaanscentrum van Singapore . Yvonne wilt uiteraard foto's maken vanuit de kamer, op de dag maar vooral s avonds met die prachtige verlichting. Maar waarschijnlijk is de glazenwasser ontslagen want door de ruit kijken is mistig en dus laat zij iemand met een sleutel komen om de buitendeur naar het balkon te openen. Van hieruit zien wij natuurlijk de Clarke Quay die voor de deur van het hotel ligt en op de achtergrond hotel Marine Bay Sands, in de vorm van een schip en met het hoogste zwembad ter wereld, de Singapore Flyer, het reuzenrad, en het artscience museum , in de vorm van een lotusbloem. Het resultaat van de foto's zien wij bij de fotoserie van deze dagen. Wij hadden het plan om naar een edelsteenfabriek te gaan, om steentjes bij te laten zetten van een ring en armband die wij bij voorgaande bezoeken aan deze fabriek hadden gekocht. De fabriek blijkt gesloten te zijn en wij besluiten twee dagen uit te rusten, te luieren. Het hotel heeft een prachtig zwembad met heerlijke ligstoelen en lounge banken en (bijna) prive bediening. Het is hier wel uit te houden ! S avonds slenteren wij langs de kade en drinken hier en daar een frisdrank of eten een hapje. Wij zijn hier toch al meerdere keren geweest maar wij zijn steeds weer onder de indruk. Het heerlijke weer en de ontspannen sfeer en daarbij de gekleurde verlichting aan/op de bruggen, gebouwen, de rondvaartboten, de terrassen. THIS IS THE PLACE TO BE

Vandaag naar Singapore

Vandaag vertrekken wij om 03.30 uur vanuit ons hotel naar het vliegveld van Christchurch voor onze eerste vlucht vandaag naar Sidney . Gisterenavond hebben wij de koffers gepakt en in de auto geladen. Ook hebben wij al afgerekend om vanmorgen vroeg niet voor verrassingen te staan. Yvonne gaat nog even langs de receptie om de sleutel af te geven en Hans haalt de auto uit de parking, alles zonder problemen, totdat Hans de uitrit oprijdt naar de slagboom en...... een vuilnisauto de weg blokkeert en de chauffeur in geen velden of wegen te zien is. Wij hebben aan alles gedacht maar een vuilnisauto op de oprit s ochtends om 03.30 dat verzin je niet. Chauffeur is snel gevonden die de vuilnisauto even opzij zet zodat wij zonder problemen naar het vliegveld kunnen rijden. Ook het parkeren van de auto en de afgifte van de autopapieren bij Budget gaat zonder problemen. Het is nog rustig in de terminal en wij horen dat er wordt omgeroepen "chicken" area H, met NZ accent, en waarmee wordt bedoeld "check-in" area H. Alle passagiers moeten bij een beperkt aantal balies inchecken en veel balies blijven onbemand. Achter ons ontstaat een rij wachtenden tot aan buiten toe. Wij zijn precies op tijd aangekomen. Ook het inchecken gaat probleemloos en de baliemedewerker is zo attent om ons te vragen onze koffers vanaf Sydney door te labellen naar Singapore zodat wij in Sydney niet naar onze koffers behoeven om te kijken. Onze vlucht, die 3 1/2 uur zal duren, vertrekt op tijd. Dit keer hebben wij een passagiere tussen ons in zitten. Wij vliegen met een Boeing 737, oh oh wat zijn wij verwend met het vliegen met de Airbus A380 van de Emirates. Wij landen, volgens vliegschemas, om 07.40 in Sydney waar wij wachten op onze volgende vlucht naar Singapore die om 10.20 uur vertrekt. Onder de wachtenden voor deze vlucht zit ook het Nationale voetbal team van de Salamon's eilanden . Ook deze vlucht vertrekt op tijd en duurt 8.25 uur . Wij vliegen nu in een Airbus A330 en er zit niemand tussen ons in, comfortabeler dan onze vorige vlucht. Wij landen om 16.45 uur in Singapore met een temperatuur van 36 Gr. Wat een rustgevende terminal is dit toch, o.a door tapijt op de vloer en de manier waarop alles is georganiseerd. Even door paspoort controle en koffers oppakken en wij staan weer buiten, in een ander deel van de wereld. Met de taxi zijn wij met 20 minuten bij ons hotel "Novotel Clark Quay" .Wij checken in en nadat vandaag alles op rolletjes is verlopen hebben wij dan eindelijk weer een probleempje. Het hotel heeft in hun systeem een andere kamer geregistreerd staan dan wij hadden geboekt en waarvoor wij een bevestiging hadden ontvangen. Zoals het tegenwoordig overal gaat " dit staat in mijn scherm dus is dit juist, kijkt u maar". Omdat wij dit probleempje al eerder hadden meegemaakt, hadden wij ons goed voorbereid en tonen de boekings bevestiging, dan volgt nog een discussie maar krijgen toch de kamer die wij hadden geboekt en betaald

Morgen relaxen in Singapore

Christchurch

Vandaag de laatste dag in NZ, het is mooi weer. Vanuit ons hotel zien wij de gevolgen van de aardbevingen in Christchurch vooral van de beving in 2011. Precies het centrum van Christchurch werd getroffen alles buiten het centrum is gespaard gebleven . Naast ons ligt een open terrein waar een gebouw heeft gestaan. Achter ons een historisch gebouw dat er nog goed uitziet maar ook is omheind vanwege instortingsgevaar. Ook achter ons is een gedeelte van een kathedraal ingestort, datgene dat is blijven staan wordt gestut. Verderop zien wij het Novotel waar nog maar de helft van overeind staat en ook wordt gestut. Verder staan er grote gebouwen leeg, de ramen uit de sponningen en op de begane grond betimmerd, enkele van deze gebouwen, worden nog gesloopt. Alle gebouwen zijn met hekwerken afgezet. Daar tussendoor staan ook de historische gebouwen die nog volledig onbeschadigd zijn. Het centrum van Christchurch is een en al hekwerk, afzettingen en wegomleggingen, die met de dag kunnen veranderen. De hekken en afzettingen en restanten van gebouwen zijn veelal beschilderd om deze trieste aanblik wat kleur te geven. Wij nemen de historische tram die door Christchurch rijdt. Deze tram wordt bemand door gepensioneerd trampersoneel die ons, tijdens de rit, op amusante wijze de geschiedenis van de stad vertellen en ons het gevoel geven terug te zijn in de tijd. Alles gaat in het tempo van die tijd. Rustig in- en uitstappen en als iedereen zit geeft eerst de conducteur een belletje, dat wordt beantwoord door een belletje van de bestuurder waarna nogmaals een belletje dat wij vertrekken. En dat wordt bij elke halte herhaald. Bij elke halte wordt ook de tijd genomen voor een praatje, heerlijk. De tram rijdt niet alleen langs de getroffen gebouwen maar ook door winkelstraten waarvan de historische gebouwen ongeschonden staan, vlak langs de tafels van de terrassen waar mensen zitten te eten en te drinken, alles met een snelheid zoals in vroegere tijden. Ook gaat de tram door een overdekt winkelcentrum, heel bijzonder. Wij komen o.a bij een project RESTART. Dit is een (nood) winkelcentrum opgebouwd met zeecontainers, waar deuren en ramen in zijn gemaakt. Twee containers op elkaar, beneden de winkel en boven de voorraad. Ook de kiwi bank is in een container gevestigd. Alle containers hebben een fleurig kleurtje. De wederopbouw van Christchurch duurt lang o.a omdat men vele gebouwen weer in hun originele staat terug willen brengen. Maar er zijn ook nieuwbouw projecten, met veel glas, zoals een kunstgalerij en een recent geopend nieuw winkelcentrum.De tijd gaat snel en wij gaan ons voorbereiden op ons vertrek morgen 03.30 uur naar de luchthaven voor onze vluchten van Christchurch naar Sydney en door naar Singapore. Bij de receptie nog het een en ander afgestemd; zoals kunnen wij morgen vroeg zonder belemmering onze auto uit de garage halen ? ja, geen probleem en de receptie is 24 uur bezet !

Morgen wacht ons een vermoeiende dag

De TranzAlpine

Kia Ora (welkom)

Vandaag maken wij de treinreis van Christchurch (oost kust) naar Greymouth ( west kust). Een van wereld's top 6 treinreizen.Wij worden s morgens om 07.30 uur door een taxi vanaf ons hotel opgehaald die ons naar het station zal brengen.Het station van Christchurch ligt wat buiten het centrum. Onze trein vertrekt om 08.15 uur en de reis zal ruim 4 uur duren. De trein staat klaar, wij hebben gereserveerde plaatsen en kunnen direct instappen. Wij zitten relaxed op heerlijke stoelen. Alle wagons hebben doorlopende ramen tot in het dak en de laatste wagon is open en heeft geen stoelen zodat de passagiers daar foto's van alle kanten kunnen maken. Het traject is 239 km lang.Het eerste gedeelte van de reis gaat snel door de Canterbury regio een gebied met veel wijngaarden. Wij rijden door plaatsen als Rolleston en Darfield en begint het landschap een ander vorm te krijgen, hier is het NZ platteland. Je ziet boerderijen, akkers vol koeien, en natuurlijk schapen en gewassen. Wij komen in het dorpje Springfield. Midden in het dorp staat een enorme roze donut met hagelslag, als eerbetoon aan de tekenfilm serie The Simpsons. Hier rijden wij in een gebied waar de bergen en de rotsen beginnen, wij rijden in de Baley valleys en gaan over bruggen ( deze reis telt 6 bruggen en 16 tunnels) met onder en naast ons de schitterende Waimakariri rivier ( vertaald koud water) en zien de brede, met kleine steentjes gevulde, rivierbedding die bij regen in een gevaarlijke stromende rivier kan veranderen. Het uitzicht is hier spectaculair met besneeuwde bergtoppen, witte bomen en een lichtrode gloed over de bergen, vele kleuren en een prachtig vergezicht. Een prachtig gebied om foto's van te maken en dat doen de passagiers dan ook. De laatste (open) wagon staat vol en het wordt dringen voor de beste plaats, jammer, die is al door Yvonne ingenomen. Wij komen bij Arthur's pass, van hieruit gaan wij door een lange tunnel van 8,5 km door het gebergte. Het gehele traject is eensporig, ook in de tunnel, met uitzondering van een paar plaatsen waar een tweede spoor is aangelegd waar treinen kunnen passeren. Wij moeten ongeveer 20 minuten wachten voordat wij de tunnel in kunnen, er zijn werkzaamheden ? in de tunnel. Dan komt een nieuwe machinist die speciaal op "de bok" komt om de trein door de tunnel te rijden, te vergelijken bij een havenloods bij scheepvaart. Tijdens de rit door de tunnel zijn de deuren gesloten, de restauratiewagon gesloten en de de open wagon afgesloten en het licht gaat uit. Dit alles om te voorkomen dat er in de tunnel brand zou ontstaan met een mogelijke inferno als gevolg ( denk aan Kaprun jaren geleden!) De rit door de tunnel duurt 25 minuten en de trein klimt omhoog. Aan de andere kant van de tunnel rijden wij eerst door een regenwoud. Naast de trein loopt een rivier. de Taramakau River en wij komen langs een meer "Lake Brunner" waarna wij weer een prachtig uitzicht hebben op het ruwe berglandschap, waarna wij onze eindbestemming Greymouth benaderen en rijden een gezellig en druk station binnen. Deze plaats heeft een geschiedenis met goudzoekers, edelsteenjagers maar heeft ook dramatische overstromingen gekend.

Dit was een bijzondere ervaring

naar Christchurch

....vervolg

Wij vervolgen onze weg naar Christchurch om het zuidelijke deel van Pukali meer naarhet Noorden. Wij rijden op de Highway maar zien een weg langs het Pukaki meer, aan de andere kant van het meer waar wij eerder vanuit Mount Cook hebben gereden. Het blijft een fantastisch gezicht die diverse kleuren van het water. Wij komen langs grote bassins in het water waar zalm in wordt gekweekt. Het is een rustige weg er rijdt niemand, wij komen er snel achter waarom, de weg loopt dood. Dus weer langs het meer en de zalmkwekerijen terug naar ons begin punt. Wij nemen de weg die wij behoren te nemen en rijden zo'n 10 km in een gebied met goudkleurige aarde, met de zon er op is het een waanzinnig beeld. Wij komen bij het Tekapo meer, ook dit meer heeft net als het Pukaki meer mooi gekleurd water en heeft ook zijn instroom van de Tasman gletsjer. In dit hele gebied werden opnames gemaakt voor de films Hobbit en Lord of the Rings. Ook hier treffen wij weer onze fotograferende chinese en Japanse vrienden bij een oud gebouwtje wat een kerk blijkt te zijn, " the Church of the good Shephard" gebouwd door pioniers met stenen van de oevers van het meer. Vanaf het altaar heb je een fantastisch zicht op het meer met de besneeuwde zuidelijke Alpen op de achtergrond. Als wij doorgaan komen wij door enorm uitgestrekte gebieden met landerijen, akkers en wijngaarden op een weg waar geen einde aan lijkt te komen. De plaatsjes waar wij doorheen komen zijn landelijk en dorps en doet ons denken aan onze bijbel gordel. Niet ver van Christchurch gaan wij over de langste brug van NZ .Wij komen in Christchurch aan en moeten naar het centrum van de stad. Onze gps en de verkeersborden kunnen ons dit keer niet helpen, Christchurch is een grote bouwplaats, zoals Rotterdam, na de oorlog bij de wederopbouw er r uit heeft gezien. Na vele omleidingen komen wij uiteindelijk bij ons hotel, Ibis aan. Wij moeten nog even denken aan de Ibis vogels die ons brood in AUS hadden gestolen. Even aanmelden en de auto in de ondergrondse parking van het hotel parkeren. Inchecken is geen probleem maar voor de auto hebben zij geen plaats meer. " U kunt het in de omgeving proberen !" In de veelal opgebroken straten geldt een parkeerverbod en bij de enige parking in de buurt kunnen wij niet komen. Na 30 minuten terug naar het hotel, auto half voor de ingang geparkeerd en gevraagd of wij hem in de lobby kunnen parkeren. Na veel heen en weer gepraat mogen wij uiteindelijk de auto in de garage parkeren, deze is half leeg/vol. Voor alle duidelijkheid deze parkeerplaats is niet gratis. Vanuit ons hotel zien wij de ravage om ons heen. Vele gebouwen zijn tijdens de laatste aardbeving ingestort of dusdanig beschadigd dat zij voor de veiligheid moesten worden afgebroken. Ook staan er nog lege kantoorgebouwen zonder vensterglas die mogelijk ook tegen de vlakte gaan. Wij lopen nog even rond in de directe omgeving en dan is het tijd om een hapje te gaan eten (hmmmmm dit keer verrukkelijke zalm) en de dag af te sluiten met een frisdrank.

Morgen de treinreis

Van Aoraki Mount Cook naar Christchurch

Gisteren heeft het de gehele dag geregend met laag hangende bewolking en hebben wij niets kunnen zien van de omgeving, die juist zo mooi moet zijn met verschillende bergtoppen die de tot de Zuidelijke Alpen behoren met de hoogste top van de Mount Cook op 3724 meter. Wij zijn de gehele dag in- en rond het hotel verbleven, trouwens het enige vertier hier. Er is geen plaatsje met winkels en bars/restaurants. Het hotel is groot met vele lounge plekken met brandende open haarden ( er werden wat houtblokken aangevoerd) Het hotel heeft meerdere restaurants en bars en een Panorama ruimte waar vandaan je een prachtig uitzicht op de omliggende bergtoppen hebt, alleen vandaag niet. In de ruimten hangen trofeeën en geeft een Oostenrijks/Zwitsers gevoel. Wij hebben s avonds heerlijk Europees en Oosters gegeten en na het genot van een frisdrank sluiten wij de oogjes en doen wij de snaveltjes toe.

Als wij vanmorgen opstaan zitten wij in een geheel andere omgeving. Het is droog weer en de bewolking is weg wat wij nu zien zijn bergen met besneeuwde toppen en de gletsjer. Een adembenemend gezicht. De zon komt op en de bergen krijgen per minuut een ander gezicht en kleur. foto's maken ! Ja maar wij moeten vandaag wel weer verder, nog even dan. Uiteindelijk gaan wij toch maar ontbijten, een geweldig ontbijt. Terug naar de kamer en koffers inpakken, dat gaat na zoveel weken ervaring bijzonder snel. Koffers naar de auto maar die staat stijf onder het ijs, het wordt dus eerst schrappen. Daarna uit checken, dit keer zit een Zuid Afrikaan achter de balie, hoe hij hier terecht is gekomen is ons nog een raadsel. Hij spreekt ons aan in zijn eigen taal, wel leuk converseren. Wij vertrekken en moeten dezelfde weg weer terug als dat wij gekomen zijn want een andere verbinding is er niet. Maar door de heldere hemel en de zon ziet het gebied er nu kompleet anders uit. Wij rijden door een dal omringd door besneeuwde bergen die wij op de heenwegniet konden zien en dan het meer van Pukaki waar wij langs rijden, een geweldig gezicht, het water is de ene keer als je kijkt licht blauw dan weer donker blauw dan weer groen of turquoise. Wij staan meer stil dan dat wij rijden. De kleuren van het water ontstaan door rotsmeel fijngemalen deeltjes die door de (Tasman) gletsjer aan de kop van het meer worden aangevoerd en in het smeltwater blijven steken. Het water is heel erg helder. Wij komen uiteindelijk aan bij de onderkant van het meer, vanwaar je een prachtig gezicht hebt op het meer, met op de achtergrond Mount Cook en aan zijkanten besneeuwde bergketens. Ook hier weer veel fotograferende chinezen en Japanners . Op dit punt staat ook een gedenkteken van een "tahr" dit is een soort berggeit van oorsprong o.a uit de Himalaya. Het verhaal gaat dat in 1904 de graaf van Redford 3 mannetjes en 3 vrouwtjes aan NZ heeft geschonken, een is tijdens de reis gestorven. De resterende vijf zijn hier vrijgelaten. In 1970 liepen hier 40.000 stuks rond die allemaal in dit gebied liepen te grazen. Vanaf 1993 heeft men dit terug gebracht naar 10.000 stuks in een gebied met een omtrek van 50.000 km2 Dit is een mooi verhaal om tijdens een frisdrank uurtje te vertellen. Wordt vervolgd .............

Op weg naar Aoraki Mount Cook

Brrrr, koud hè

Ook vandaag is het hier koud. Zoals gebruikelijk gaan wij eerst langs Countdown om verse broodjes in te slaan. Wij gaan meteen de hoogte in en gaan van de weg af binnen door naar de kustplaats Koputai (port Chalmers) waarvan wij een uitzending op de tv hebben gezien. Het binnen doorgaan betekent ook nu weer "alleen op de wereld" over onverharde wegen en omringd door schapen. Bij de kust aangekomen blijken wij hoog te zitten en kijken van boven af op de baai en haven. Het water heeft kleurverschillen. Wij dalen af naar port Chalmers dat een vissersdorp blijkt te zijn, de vissersvloot ligt binnen. Ook hier weer oude gebouwen. Wij komen weer een "bomen rammer" (truck met bomen als lading) tegemoet. Wij stappen uit om een foto te maken maar worden omringd door agressieve kippen en hanen, die uit het bos komen, Yvonne stapt weer snel de auto in. Of deze foto's gelukt zijn moeten wij afwachten. Wij vervolgen onze reis binnendoor om op de State Highway te komen. Wij gaan weer door een sprookjesachtig landschap en komen zelfs de pukeko (vogel) tegen, waar natuurlijk een foto van moest worden gemaakt. Het blijft herfstweer. Wij stijgen en dalen en komen in de plaats Oamaru aan waar het regent. Je waant je hier in de 18e eeuw met statige gebouwen. Ook zien wij een oude stoomlocomotief en werk/voertuigen en een bar restaurant gebouwd van oud ijzer. Op het moment dat je denkt dat je alleen loopt kom je weer chinezen tegen. Wij rijden Oamaru uit en gaan dan verder door de binnenlanden, waar je niemand tegen komt. Wij zijn flink op weg en komen langs stuwmeren en watervallen en krijgen steeds minder zicht door laaghangende bewolking. Uiteindelijk komen wij aan bij Lake Pukaki, het stuwmeer dat voor Mount Cook ligt. Dit meer heeft een wateroppervlakte van 178 km2 en een max diepte van 70 mtr. Het water zou diverse kleuren moeten hebben. Maar het weer is zo slecht dat wij weinig zicht hebben. Wij stappen als wij langs het meer rijden nog een enkele keer uit om een foto te maken, Yvonne met een ijsmuts op en de chinezen ? natuurlijk de jas uit op de foto. Er is om ons heen weinig te zien. Na toch nog een flinke rit langs het meer en wij de max. toegestane snelheid gemakshalve maar eens vergeten zijn komen wij uiteindelijk op onze bestemming aan, aan de voet van de Mount Cook en de Alpen, tenminste dat zegt men, wij hebben maar een paar meter zicht en zien dus geen bergen. Het hotel is een mooi complex, het enige wat hier staat, dus geen ander hotel of restaurants, bars en winkels. Wij hebben een kamer met uitzicht op de bergen die wij nu helaas niet kunnen zien. Wij worden begroet door een hotelmedewerker uit ... Nepal, ja, want die kent de bergen (Himalaya). Wij gaan naar onze kamer, die nogal klein uitvalt en gaan languit op bed naar buiten liggen kijken , naar daar waar de besneeuwde bergen behoren te zijn. Om 6 uur s middags gaat het beeld veranderen en krijgen wij de voet van een berg te zien, waarna hetzelfde van nog een berg en een stukje van een gletsjer. Wij hebben de neiging om even onder de mist door naar boven te kijken. Dan valt de duisternis, einde van de pret. Wij hadden vandaag een boottocht willen maken over het water van de Tasman Gletsjer, NZ's grootste gletsjer, om te genieten van de ijsbergen met verschillende kleuren, maar ja met mist en regen is dat zeker niet genieten. Hoe zal het morgen zijn ?

Dunedin

Kia Ora (hallo)

Dunedin werd in 1848 gesticht door de Free Church Of Scotland. De naam komt van Dun Eidann, de Keltische naam voor de Schotse hoofdstad Edinburgh

Vanmorgen eerst ontbijt (brekkie). Een jong meisje begroet ons met " hi guys", wij kijken achterom om te kijken of er achter ons een paar flinke jongens staan die zij begroet maar zij begroet toch Yvonne en mij. Ontbijt is lopend buffet maar het eten is koud. Jong ding vraagt hoe het smaakt en Yvonne antwoordt " het smaakt helemaal NIET. Verwondering alom met als oplossing dat wij het ontbijt niet behoeven te betalen. De zon schijnt maar het is buiten koud. Wij doen voor het eerst, tijdens onze reis, onze jas aan tegen de kou. Niet ver van ons hotel ligt een plein, The Octagon, waar behalve het stadhuis, St Paul's Cathedral en de bibliotheek alleen maar restaurants en bars in de achthoek zijn gevestigd. Overdag is het hier rustig maar 's avonds gezellig druk. Er zit ook een Irish Pub en wij konden het niet laten even aan de Irish coffee te nippen. Vanaf het Octagon lopen wij naar het oude trein station. Wij komen langs winkels van Sinkel, winkels waar echt van alles wordt verkocht, zowel nieuw als oud, zoals tweede hands kleding, levensmiddelen, meubelen. Een koffiebar is ook loungebar en verkoopt tweedehands artikelen. Een bloemenzaak waar de tulpen in de krant van gisteren in emmers buiten staan. Voor het station is een groep jonge mensen bezig met het aanleggen van een bloemenbed. Het station werd rond 1900 gebouwd en is nog steeds in de oude staat. Er komen hier 2 a 3 treinen per dag. Op het tijdstip dat wij daar zijn is Hans de enige "passagier" op het perron. Dit deel van Dunedin kent vele oude gebouwen met veel tierelantijntjes en muurbeschilderingen. Op straat staan de oude Engelse rood gekleurde telefooncellen en niet te vergeten China Garden, een door Shanghai aan Dunedin geschonken Chinese tuin. Verder is Dunedin geen toeristische trekpleister. 'S avonds eten wij in het hotel waar het dit keer bomvol zit. Morgen de bergen in naar Mount Cook

Cheers guys