Van Te Anau naar Dunedin

Geday

Vanmorgen vertrekken wij na het ontbijt. Het is mooi weer, ook" Frans "! vertrekt vandaag met de Saint (Volvo). Onze reis wordt op 4 1/2 uur geschat maar onze ervaring is dat het bijna altijd langer duurt Eerst nog wat eten en drinken voor onderweg inslaan, dit keer geen Countdown dus geen punten om te sparen Het eerste traject is dezelfde als de heenreis naar Te Anau, er is geen alternatief. Wij komen langs farms met veel reeën, lagere vlakte en de bergen op de achtergrond. Bij de plaats Mossburn scheiden de wegen en slaan wij af op de nieuwe weg richting Dunedin. Wij komen onderweg een vrachtauto merk Commer tegen, die omgebouwd is tot een eensgezinswoning met een begane grond, een eerste verdieping en een balkon. Wij zijn in een gebied gekomen met veeteelt met uiteraard duizenden schapen. Bij de eerstvolgende plaats, nou ja plaats, Balfour, eten en drinken wij wat. Het weer gaat hier veranderen en wij krijgen hevige regen, de ruitenwissers hebben het hier zwaar te verduren. Voor ons erg frustrerend is dat er rechts van ons een strak blauwe hemel is met alleen maar zon en dit zal de komende uren niet veranderen. De weg is vlak en recht met hier en daar een hellinkje dus wij konden de vaart er in zetten. Met om ons heen landbouw en veeteelt. De GPS heeft hët adres van ons hotel en brengt ons zonder problemen op het adres Princes Street 123, althans dat dachten wij. Princes Street ligt midden in het oude centrum van Dunedin en is een lange straat met oudbouw en hier en daar nieuwbouw. De GPs zet ons af voor een gebouw dat rijp is voor de sloop. Het wordt stil in de auto, wat krijgen wij nu. Uitgestapt en rond gekeken maar nummer 123 niet gevonden. Gelukkig was het VVV kantoor om de hoek en daar hebben wij ons laten vertellen dat het Hotel een halve straat terugrijden was maar dan aan de overkant. De even en oneven nummers lopen hier iets anders dan bij ons ( op z'n Engels). Wij zijn op het goede adres aangekomen, een nieuwbouw. Wij hebben een prachtige kamer op de 8e, de bovenste, etage met een groot balkon en een prachtig uitzicht over de haven en een deel van Dunedin. S avonds om een uur of negen eten wij nog een hapje in het hotel restaurant. Wij zijn de enigen. De wanden om ons heen zijn van glas vanaf de grond tot het plafond dus wij kunnen zo naar buiten kijken en andersom kan men ook naar binnen kijken. Iemand parkeert zijn auto voor de deur en gaat weg, kort daarop komt een capuchon figuur om de auto hangen en ja hoor hij probeert in te breken maar het lukt niet en hij ziet ons kijken en loopt weg. Wij gaan verder met eten. Komt opnieuw een capuchon figuur op blote voeten de ingang van het hotel inlopen en haalt op zijn gemaak de goede peuken uit de asbak die daar hangt. wij zien elkaar maar hij maakt rustig zijn werk af. Het lijkt hier wel Studio 21 in Hilversum, diner met voorstelling. Het blijft verder rustig er komen geen nieuwe artiesten. Wij gaan boven nog even van het uitzicht genieten waarna onze lichtjes uitgaan.

Ta ta

Doubtful Sound

Ondanks dat wij een uur langer kunnen blijven liggen zijn wij natuurlijk veel te vroeg wakker. Na ontbijt 06.30 uur worden wij netjes om 07.00 uur met een bus opgehaald. Wij zijn totaal met 8 mensen. Wij rijden eerst naar de plaats Manapouri, Pearl Harbour, waar wij aan boord gaan van ms Titiroa en het meer van Manapouri overvaren. Het weer begint mooi. De overtocht duurt 45 min. Het meer is 28 km lang en op z'n diepste punt 444 meter. Wij hebben onderweg geen zicht op de omgeving door laaghangende regenwolken en voordat wij op onze aanlegplaats aankomen begint het te regenen. Onze aanlegplaats is van de Mananapouri Power Station, een van de grootste energie centrales in NZ en een van de grootste bouwprojecten in NZ ooit, door de unieke ligging. De Centrale werd o.a gebouwd om de Comalco, aluminiumsmelterij (vanuit bauxiet) 191 km verderop in Bluff aan de zuidkust van het eiland, van stroom te kunnen voorzien. Men is in 1963 aan het project begonnen en werd in 1972 geopend. Vanaf de aanlegsteiger van de energiecentrale rijden wij weer met een bus over een unieke weg van 22 km op een hoogte van 671 meter. Deze weg wordt de Wilmot pas genoemd en werd speciaal, in het regenwoud aangelegd voor de aanvoer van de materialen voor de bouw van de centrale, waaronder turbines van 18.000 kg. Daarna had de weg geen functie meer anders dan toeristen naar Doubtful sound te vervoeren. De weg heeft geen verbinding met andere wegen. In een periode van 60 jaar heeft de natuur de schade die debouw van wegheeftveroorzaakt weer komleet hersteld en de weg weer ingesloten. Wij rijden 45 minuten en komen dan bij de Doubtful sound. Een inham vanuit de Tasman zee met vele armen en gebergten die begroeid zijn. De naaam Doubtful komt van Capt James Cook, die de inham vanuit zee invoer maar niet verder durfde, hij vond het Doubtful (twijfelachtig). Wij gaan de Sound op met een prachtige boot met veel glas voor een goed zicht. Capaciteit is 150 mensen, wij waren met 34 dus genoeg ruimte. Het weer klaart op. Door de hevige regen van de laatste dagen zijn op vele plekken op de bergen, spontaan, watervallen ontstaan. Diekunnen de volgende keer weer ergens ontstaan en lopen. Wij hebben vandaag geluk met het wildlife, wij zien een zeehond, reeën in het wild op de bergen en ....dolfijnen. Jammer, Yvonne kon geen spectaculaire foto's hiervan maken. Wij varen dan naar de monding van deTasman zee. De Pinquins en zeehonden die hier voorkomen zijn vandaag even afwezig. Dan beginnen wij aan de terugreis maar varen eerst nog een zijarm in, de Bay of silence. Hier wordt gevraagd ons niet meer te bewegen, de motoren en electrische apparaten worden uitgezet en het is werkelijk doodstil met alleen de geluiden uitde natuur. Dit houden wij even vol om er van te genieten. Dan moeten wij helaas weer vertrekken. Wij gaan dezelfde route weer terug naar huis. Dit keer schijnt de zon als wij het Manapouri meer over varen en zien dit keer de mooie omgeving wel. Al met al een vermoeiende dag. In het hotel komen wij nog in gesprek met NZ'ers. Wij vertellen waar wij vandaan komen en geven aan hoe groot onze "forests" zijn en de afstanden bij ons. Dan wordt het stil, je ziet ze worstelen met de gedachte van een land zo groot als Madurodam en daar wonen grote mensen !

Van Queenstown naar Te Anau

Vandaag mooi weer. Wij zijn snel de stad uit en moeten direct een waterval tegenkomen. Jong jonge wat een drukte wij staan in de file, alswij dichterbij komen begrijpen wij waarom, de waterval is niet te zien maar bouwstellingen, kranen en machines en werlui, die daar werkzaam zijn. Wij rijden langs het Wakatipu meer, het water kleurt blauw. Wij naderen de bergen met groene ski hellingen en rijden langs het meer de bergen in. Dan een verrassing wij komen een peleton wielrenners tegen ( dit keer geen chinezen) er blijkt een wielerwedstrijd te zijn georganiseerd en dat rijdt allemaal over de tweebaans State Highway vol met bochten en klimmen en dalen. Achter de wielrenners is een file ontstaan en deze automobilisten, die ons tegemoet rijden halen de vreemdste capriolen uit om hun voorgangers en de wielrenners te passeren. Wij staan soms oog in oog met een tegenligger maar uiteindelijk hebben wij hen achter ons gelaten met uitzondering van een achterblijver die wij nog tegenkomen en aanmoedigen. Wij komen aan in een plaatsje genaamd Kingston waar wij weer een bakkie gaan doen. Tegenover ons staat een oud origineel huisje waarop geschilderd staat "Nursery" . Daar moet Yvonne dus een foto van maken. Bij ons komen twee wielrijders zitten, vader en dochter, die de Tour " Te Kiwi" doen, een afstand van 1600 km over autosnelwegen. Vandaag hebben zij nog 225 km voor de boeg. Wij komen nu langs grasland met schapen, koeien en reeën en de bergen worden "heuvels" met de grote bergen op de achtergrond. Wij hebben het niet eerder genoemd maar wij komen iedere dag wel schapen tegen. NZ heeft ongeveer 5 miljoen schapen, die kan je niet missen. NZ heeft slechts een bevolking van 4 miljoen mensen en het land is 7 x groter dan NL. Wij komen door het plaatsje Mossburn, " the Deer capital". Hier zijn in de omgeving heel veel reeën farms. Wij naderen onze bestemming Te Anau en rijden direct naar ons hotel, als wij daaraankomen staat de parkeerplaats weer vol met mooie bolides, zoals Jaguar E Type, Morgan, Volvo, Porsche. Zij doen April Fool ( 1 april) toer. Bij inchecken kregen wij een kamer op de eerste verdieping toegewezen, dus met koffers naar boven en beneden sjouwen, dat doe je ons bejaarden toch niet aan ? Wij kregen een kamer op de begane grond. Morgen een drukke dag dan gaan wij weer op excursie, vannacht gaat hier de klok een uur terug, dus wij kunnen een uur langer blijven liggen, wij moeten om 07.00 uur nieuwe tijd klaar staan voor de excursie. Wij hebben met NL nu een tijdverschil van 10 uur

In Queenstown

Het toeristische uitgaanscentrum, dat beneden ons hotel ligt, is een langgerekte kade waar oude pakhuizen, loodsen zijn ongebouwd tot restaurants, alles overdekt. In het het midden is een groot grasveld. Daar omheen liggen gezellige winkelstraatjes. Wij gaan in een van de restaurants ontbijten, eigenaars zijn twee broers uit Manchester. Het bekende verhaal; gestudeerd, daarna pauze, wat te doen, gehoord dat het hierzo gezellig is, hier naartoe gekomen voor een vakantie en niet meer vertrokken. Deze jongens doen het goed, gezellig praatje met iedereen en interresse waar je vandaan komt en niet onbelangrijk goed eten. Er worden ons allerlei activiteiten aangeboden, zoals bungy jumping, water rafting, een tocht met een jet, die met zijn volle lengte 360 graden omdraait, tocht met een watervliegtuig of, en deze is wel heel bijzonder; een klein vaartuig in de vorm van een vis met een vin, bestuurder en passagier stappen in een vliegtuig cockpit, die waterdicht kan worden afgesloten. Hiermee kan je onder water varen en als een vis uit het water springen. Een fascinerend gezicht. "Op het droge" is een toeristenmarktje en op het grasveld doet een ieder zijn ding, de een leest, de ander maakt zijn eten klaar en er staan muziekanten te spelen en te zingen en er wordt meegezongen. Zo staat er een Bob Dylan en een jongen die meerdere instrumenten tegelijk bespeelt waaronder een didgeridoo, een blaasinstrument bekend van de aboriginals in AUS. En o ja, bijna vergeten veel chinezen hier. Wij gaan nog even met de auto langs het meer omhoog en komen in een woonwijk met een prachtig zicht op het meer. Er zullen ongetwijfeld armen zijn in NZ maar er zijn er ookgenoeg die van het leven (kunnen) genieten. S avonds blijven wij in het hotel eten. Morgen gaan wij naar Te Anau, waarvandaan wij een dag excursies gaan maken in unieke sounds(fjorden)

Van Wanaka naar Queenstown

Vandaag hebben wij de keuze uit twee routes, over de Crown Range Road door de bergen over de hoogste weg in NZ, dit is meer voor de sportieve rijder of een alternatief met een route langs de bergen, dit is meer een route voor bejaarden. Wij jongelui kiezen voor de sportieve route van 70 km. Wij ontbijten eerst op een buitenterras van een zonnig Wanaka, waar wij ook weer naar de gezellige muziek uit de jaren 50/60 luisteren. Er is hier weer zo'n ongedwongen gemoedelijke sfeer. Wij zitten aan de rand van het meer en mensen liggen hier te lezen, eten van een zelfgemaakt ontbijtje en een jonge man zit met zijn gitaargezellige muziek te spelen en te zingen.Eigenlijk een plaats waar je wel zou willen blijven zitten. Wij beginnen met een "heuvelachtig" gebied met vergezichten. Onze eerste stop voor een bakkie voor Yvonne is in Cardrona. Deze wereldstad bestaat uit een hotel van 152 jaar oud, daarnaast een schoolgebouwtje en een benzinestation, tevens postkantoor en winkel alles nog in de originele staat. Het hotel met 16 kamers is nog steeds in gebruik en wordt gerund door twee broers. Midden in de vloer van de bar is een mijnschacht bewaard gebleven. In de schuur staan een chevrolet, zoals wij die kennen van de Beverly Hillbillies en een Ford uit 1926. Ook hier wemelt het weer van de chinezen, dus weer lachen voor ons. De broers hebben een schoolbord neergezet met veelgestelde (nonsens) vragen met de antwoorden daarbij. Dan zijn zij van dat gezeur af. Na de koffie gaan wij de bergen in en het is inderdaad een aardige klus maar wij zijn inmiddels al wat gewend. Wij bereiken dan de hoogste weg van NZ, zo'n 1050 meter boven de zeespiegel. Onderweg, je kunt jehet niet voorstellen komen wij fietsers tegen, zoals wij meerdere keren hebben meegemaakt. Fietsers kunnen alleen op de tweebaans autowegen rijden, er zijn geen fietspaden. Veelal chinezen hebben een fiets gehuurd, want dat kennen zij vanuit China, alleen de wegen zijn hier iets anders. Je komt een fietser tegen, dit is een man, en het is zeker dat je daarna nog een fietser tegenkomt, dat is de vrouw, er zit veelal een flinke afstand tussen die twee (haha). Wel oppassen geblazen voor zowel de automobilist als de fietser. Afijn wij zijn aan de afdaling begonnen, een hele mooie. Beneden ligt Queenstown. Ons hotel ligt laag tegen een berg, precies boven het uitgaanscentrum in net haventje van de baai. Te voet toch nog een hele klim. Mochten wij ons in de bergen jong en sportief voelen, hier voelen wij ons een beetje bejaard dus wij maken gebruik van de auto. Wij gaan s avonds op de gezellige boulevard een hapje eten en luisteren naar een doedelzak band. Morgen een dagje rust in Queenstown.

Van Franz Josef naar Wanaka

Vandaag gaan wij weer vérder naar de westkust van NZ via FOX Glacier . Het is een stralende dag. Wij gaan eerst in het plaatsje Franz Josef ontbijten. Dan nog even tanken want de benzinestations zijn hier dungezaaid en het zou geen pretje zijn onderweg zonder benzine komen te staan. Wij rijden eerst door FOX Glacier net als Franz Josef een wintersport plaatsje zonder sneeuw, waarna wij aan de rand van een regenwoud komen. Wij hebben hier de mogelijkheid om vandaar uit een waterval en de Gletsjer vanaf beneden te zien. Wij rijden het regenwoud in, het is een woud waarin de bomen dicht bij elkaar groeien, de stammen van de bomen begroeid zijn met mos en varens dus waar nooit de zon schijnt. Na 10/15 minuten rijden moesten wij verder lopen. Hoewel het een warme dag was was het hier koud en kreeg het een beetje het beeld van een eng bos uit een sprookje. Bij de waterval aangekomen bleek dit maar een smalle stroom water te zijn, voor de rest was de bedding droog, zoals wij eerder bij grote rivieren hebben gezien. Nog een stukje verder lopen en wij komen op het punt dat wij de Gletsjer zien. Dit is wel heel bijzonder, wij staan in een tropisch regenwoud en kijken naar een besneeuwde vlakte. Dit hebben wij even tot ons laten dringen. Bij het verlaten van het " enge bos" komen wij nog een warm waterbron tegen. Wij vervolgen onze weg en komen komen bij Bruce Bay aan, een baai in de tasman zee. Daar staat weer een verrijdbare koffie bar, waar wij heerlijke koffie en cappuccino hebben gedronken en een crêpe hebben gegeten. Er hangt een bordje waarop staat geschreven dat je aan de achterkant van de wagen soms dolfijnen in het water kan zien. Wij laten ons weer verleiden en gaan staan staren zonder resultaat. De uitbaatster zegt " ik heb ze gisteren nog gezien" Naast de wagen ligt een stapel witte stenen waarop toeristen hun naam of groet hebben opgeschreven. Wij vervolgen weer onze weg door eindeloze bossen, langs grote meren, langs de kust van de Tasman Zee en buigen af naar het binnenland. Dit gebied (Zuid-west NZ wordt sinds 1990 door UNESCO beschermd, een gebied met grote wildernis, sneeuwbedekte bergtoppen, gletsjers, diepe meren, dichte bossen en daartussen grasland met voornamelijk schapen in totaal 2,6 miljoen hectare is 10% van NZ landgebied. Wij volgen de HAAST River een brede rivier maar is bijna droog maar toch een keer zal het veranderen in een wild stromende rivier. Wij zien aan de oevers van de rivier regelmatig waarschuwingen om de rivier(bedding) niet te betreden vanwege aanwezigheid van Sodiumfluoroacetate (gif). Onderweg tanken wij bij een, midden in niemandsland gelegen, benzinestation (petrol/diesel) tevens bieden zij accommodatie, chalets, camping, café, bar, (liquid)shop, jetboattours en Scenic tours en dit allemaal gerund door twee lang onderuit gelegen dames, gevestigd in een houten behuizing. Voor ons stond de politie te tanken, beiden auto en chauffeur. In het traject waar wij vandaag rijden liggen twee gigantisch groten meren naast elkaar. wij rijden eerst langs het meer vanWanaka daarna langs het meer van Hawea en hebben door het mooie weermooie foto's kunnen maken van het water met de schaduw van de bergen, en komen weer terug bij het einde van het meer van Wanaka, waar de plaats Wanaka ligt, onze bestemming. Onze kamer ligt in een mooi verzorgd park met grasvelden en recreatie mogelijkheden. Mensen lopen hier rond, joggen of liggen rustig te genieten. Wij hebben een kamer met uitzicht op het meer en zien plots een streaker over het veld, voor ons, lopen maar hij verdwijnt weer snel. S avonds hebben wij heerlijk in het hotel restaurant gegeten. Morgen weer een dag

Ka Roimatoo Hinehukatere ( De Franz Josef Gletsjer)

Hoera, de weergoden zijn ons goed gezind. Het is vandaag een stralend mooi dag. Wij gaan vanmorgen een helicoptervlucht maken naar de gletsjer en een lnding maken in de sneeuw. Gisteren bij de heli mij. ons voorgemeld maar wij stonden niet geboekt, vanmorgen weer gebeld, doorverwezen en ja als een wonder wij worden verwacht. Wij, als kenners van de bergen, kleden ons goed aan tegen de koude. Bij aankomst van het heli kantoor worden wij begroet door de piloot, in ...... Korte broek en TShirt en neen geen badslippers. Wij zijn met 4 passagiers. Wij zitten beiden aan een kant bij het raam, een jonge blonde meid mag voorin. Wij hebben eerder mooie heli vluchten gemaakt maar deze was in een woord f a n t a s t i s c h en het mooie weer maakte het plaatje kompleet. Wij vlogen over ravijnen en gletsjers en klimmen naar de rotsen toevliegend omhoog en vliegen dan over de hoogste top. Wij hebben een landing gemaakt in de sneeuw op de FOX Gletsjer, waar wij zijn uitgestapt, op de top van de wereld, en in de sneeuw foto's hebben gemaakt. Ook de vlucht weer naar beneden tussen de bergtoppen door was spectaculair. Tijdens zo'n vlucht ben je met 5 mensen samen alleen op de wereld. Al vliegend nog een enkel huisje tegen gekomen, die door pioniers op onmogelijke plaatsen zijn neergezet en werden bewoond. Op een plaats waarvanje denkt hoe is het mogelijk dat hier een mens kan komen en dan ook nog daar een hutje kan bouwen. Dat moeten mensen geweest zijn met durf, karakter en doorzettingsvermogen. Franz Josef is een gezellig aandoend wintersport plaatsje maar dan zonder sneeuw. Alles gaat hier heel gemoedelijk en het heeft leuke winkeltjes en restaurants, erg gezellig. Ook hier weer veel Chinezen, die hier wonen en werken en als toerist. Wij besluiten s avonds bij een Chinees te gaan eten, zijn gezicht komt ons bekend voor (hihi). Het was een enerverende dag

Van Punakaiki naar Franz Josef

Met het openen van onze ogen, vanmorgen, keken wij tegen een een regengordijn aan, dus geen mooie zonsopgang vanuit zee. Wij rijden vandaag verder naar het zuiden, langs de kustweg naar Franz Josef in de bergen een afstand van 218 km. De omgeving gaat er anders uitzien, wij zien veel mimosa en brem en ook weer dennen bomen. Wij komen aan in een plaatsje genaamd Greymouth, aan de Taramakau River. Hier hebben wij voor onderweg weer wat boodschapjes gehaald bij Countdown, waarvan wij trouwens, als regelmatige klant, een lidmaatschap pas hebben gekregen waarmee wij van de vele aanbiedingen kunnen genieten en kunnen sparen. Ook hier weer nostalgie. De volgende plaats die wij aandoen heet Hokitika ( cool little Town), gelegen in het Westland. Midden op de weg staat een gedenkteken van de pioniers met uurwerk en klokkenspel. Wij hebben heerlijke koffie gedronken in de foyer van het theater/bioscoop met uithangbord dat er maandag en dinsdag geen films worden gedraaid. Ook deze plaats ligt weer aan een grote rivier. De brandweer kazerne stond leeg en werd te koop aangeboden. ( het hoogseizoen is afgelopen ! ) onderweg stoppen bij in Rimu Woodstock (geen pop festival) een gedenkplaats voor gevallenen tijdens de tweede wereldoorlog, hier werd in 1882, bekend als NZ's laatste goldrush, goud gevonden. Er hangen hier kopieën van kranten uit die tijd met plaatselijk nieuws. Na weer een prachtige rit zijn wij in het gehucht Ross terecht gekomen waar NZ's grootste goudklomp ooir werd gevonden (roddy nugget) Alles was hier nog authentiek, zoals een woning, met een singer naaimachine, van mevrouw Henriette Bakker, een school, een kerk en een hotel en je kon voor NZ$ 10.00 een "gold pan" huren waarmee je nu nog naar goud kunt zoeken. Hadden wij eerder in Rotorua grote groepen Japanners gezien, in dit gebied zijn het de Chinezen die hier overdadig aanwezig zijn, zoveel zelfs dat zij het straatbeeld bepalen en wij een bezienswaardigheid worden, alle Chinesen willen met ons op de foto. Deze dag gingen wij een record aantal "one lane bridges" over, een brug met de breedte van 1 auto, onvoorstelbaar voor wegen waar 100 km snelheid is toegestaan. Ook nu weer vele scherpe bochten in de weg en de omgeving blijft maar prachtig en afwisselend. Als wij Franz Josef benaderen gaat de zon schijnen en wordt het zelfs goed warm warm. Ons hotel is een vakantie park met mooie vakantie bungalow's, net buiten het centrum van Franz Josef . Morgen .... dan maar de lucht in. Wij besluiten vannacht, om de beurt, de hondenwacht te lopen om het weer in de gaten te houden want morgen M O E T het mooi weer zijn.