Van Nelson naar Puakaki aan de westkust

Helaas wij vertrekken deze morgen in de stromende regen. Eerst weer even langs Countdown, ook zondag geopend. Hier kent men het probleem van de plastic boodschappenzakjes niet, alle artikelen dus ook de flessen frisdrank worden in een plastic zakje meegegeven de boodschappen worden door de caissière in de zakjes gedaan, die al aan een rekje open hangen. Onze reis vandaag is 265 km en gaat door door wouden met alleen maar dennenbomen en het laatste traject langs de kust met aan de ene kant van de auto de rots en aan de andere kant van de auto de tasman zee met rotsen en kliffen. Het eerste gedeelte rijden wij soms weer uren alleen tussen de dennen, door de laaghangende regenwolken. Onze GPS is een wondertje, hij kent ook in onbewoond gebied de weg en tot nu toe zonder problemenen met als bijkomend voordeel dat wij geen momenten kennen van welles nietes rechts/links af en als hij in de fout gaat kunnen wij samen op hem schelden. Onderweg hebben wij nog genoten van een heerlijke kop koffie en cappuccino in een tot koffiebar omgebouwde loods met golfplaten en een bijzondere inrichting, zoals lege zaken van koffie bonen en opgezette dieren, geweien en landbouw gereedschap uit vroegere tijden. Maar koffie kunnen ze zetten ! Het regent nog steeds en als wij naar buiten gaan zien wij een kip met kuikens onder een tafel schuilen. Wij komen ook door een gehucht met de naam Murchison waar wij commercial stables zien met auto's en onderdelen uit de 20er jaren van de vorige eeuw. Wij volgen de Buller River die wij vanaf een paar uitzichten fotograferen. Het is gestopt met regenen en wij komen nu in het kustgebied waar de bewolking erg laag hangt. Maar hier begint ook het gebied van de zandvliegen (Syl &Ger !) wij dachten ons goed te hebben voorbereid en hebben ons tegen de vliegen bespoten. Dat spul zou helpen,ja aan me hoela, en daarom hebben wij ook anti-jeuk crème ingeslagen. De rit in de bergen is weer hard werken en ondanks de laaghangende bewolking zien wij toch ook nog wat van de ruige kust. Het miezert weer als wij bij ons hotel aankomen. Het is een mooi hotel met appartement kamer en balkon met een geweldig uitzicht op zee, alleen vandaag niet er hangt een regen gordijn. Het bed staat zo in de kamer dat je liggend vanuit jouw bed de zee kunt zien. Dus wij laten s avond's de gordijnen open dan kunnen wij morgen ochtend vanuit ons bed genieten van de opkomende zon uit zee. Het zal morgen best wel een prachtige dag worden !

In Nelson

Het heeft de hele nacht geregend en helaas regent het ook nog vanmorgen, in dit volgens de brochures zon overgoten oord. In de straat ontstaan water stroomversnellingen. Wij gaan de omgeving verkennen. Eerst lang s Countdown voor wat boodschappen. Wij rekenen af met een aardige cassiere met de naam Nijssen, zij is Nederlandse. Na de boodschappen gaan wij naar de, volgens de brochures, prachtige beaches. Deze zijn door het slechte weer verlaten maar wij zien wel veel sport en spel attracties achter de duinen, maar geen mens te bekennen natuurlïjk. Wij komen bij twee sportvelden een voor voetbal en een voor rugby, daar wordt een wedstrijd gespeeld, wij blijven daar kijken. Het is in NZ een zeer populaire sport waar de hele dag via TVnaar gekeken wordt maar wij begrijpen de spelregels nog niet. Een speler heeft de bal en wordt door 6/7 tegenstanders tegen de grond gewerkt en in de mangel genomen, terwijl de teamgenoten van de speler staan toe te kijken. Hans roept in zijn enthousiasme " schop ze voor hun kl...., de omstanders die dat natuurlijk niet verstaan kijken om en zwaaien naar Hans. Hij heeft er weer een aantal vrienden bij. Wij hebben geen idee wie heeft gewonnen. Het is alles door het slechte weer een trieste aanblik. S avondsblijven wij eten in het restaurant van Grand Mercure. De boeking is al een probleem.. zij hebben nog andere gasten te eten ? Het restaurant heeft de inrichting die lijkt op de kantine van de Rugby club en het personeel is over verhit, wel vriendelijk maar zeker niet ervaren. Yvonne stuurt een drankje terug dat niet smaakt naar datgene wat zij besteld heeft, zij krijgt het juiste drankje alsnog. Na het eten trekken wij ons terug in onze villa, aan de riverside, een sloot van 1 meter breed, waarachter een hoge heg staat met daarachter privé woningen.Morgen weer een zonnige dag en een mooie rit naar Punakaiki aan de westkust van het eiland

Tata

Naar Nelson, de plaats waar altijd de zon schijnt

Wij vertrekken, vandaag, vanaf Portage (marlborough sounds) met de watertaxi naar het haventje Picton, aan de andere kant van het water en vandaaruit met een nieuwe auto naar de plaats Nelson, de plaats waar altijd de zon schijnt. Het is grijs weer, 2 clubjes dames " hikers" gaan tegelijk met ons mee met de watertaxi. Alle koffers en rugzakken en al datgene wat die vrouwen met zich meezeulen gaan aan boord en het bootje is al snel vol. De overtocht verloopt goed maar ondertussen is het gaan regenen. Onderweg zien wij al een Cruise schip voor het haventje van Picton liggen, het blijkt de Emerald Princess te zijn. Geen gezicht zo'n gigantisch schip tegen de achtergrond van zo'n plaatsje. Wij gaan van boord, het wemelt er van de Amerikanen, die nu in zo'n klein plaatsje helemaal duidelijk aanwezig zijn. Wij gaan naar het kantoortje van Rent a Car, daar zit een dame van het type " geen voucher, geen auto" . Wij melden ons maar zij kan ons niet in het systeem vinden, enige keren samen onze naam gespeld, haar collega die de dag hiervoor aan de telefoon had, vond ons in een paar seconden. De dame vraagt dan aan ons wat was haar naam ?????. Inmiddels zagen wij de papieren met onze naam erop op de balie liggen. Wij dat mens daarop gewezen, maar geen reactie, wij moesten al onze rijbewijzen tevoorschijn halen. Uiteindelijk had zij ons gevonden en pakte zij onze papieren die al voor ons klaar lagen en wij vertrokken. Met de auto nog even Picton rond gereden maar door het weer niet gezellig en overbevolkt door de Amerikanen. Wij nemen de toeristische route de "queen Charlotte drive" , die direct al langs de haven stijl naar boven loopt, op het hoogste punt kunnen wij nu de Emerald zien liggen. Zij ligt aan de kade van de hout terminal, de enige plaats waar zij kan aanleggen. Passagiers worden per bus aan en afgevoerd die zich een weg banen langs de boomstammen. Een mooiere binnenkomst kan je je als passagier niet wensen, weten wij uit eigen ervaring. Wij vervolgen onze weg, die uiteraard weer uit bochten bestaat maar het is een prachtige route met veel vergezichten. S middags breekt even de zon door. Wij komen in de plaats Havelock, bekend om de vangst van de wereldberoemde groene lipmossel (bluff oyster), die allleen hier voorkomt door de unieke kwaliteit van het water. Wij maken hier een pitchstop en nemen een verfrissing bij Captain's Daughter, een prachtig ingericht bar/restaurant met vanaf het terras een mooi uitzicht op de bergen. Wij slaan nog wat eten en drinken, voor onderweg, in bij de plaatselijke supermarkt . Hier worden ook levende mosselen verkocht, die in een bak met stromend water liggen. Het is zelfbediening even stromend water uitzetten en dan "vissen" Heel bijzonder. Hoe dichter wij bij Nelson komen, hoe slechter het weer wordt en uiteindelijk regent het flink. Wij komen aan bij resort Monaco van Grand Mercure, onderdeel van de Accor groep met o.a Novotel . Dit is een uniek moment want het regent in de plaats waar altijd de zon schijnt. Volksverlakkerij, net als de walvissen en Dolfijnen. Het resort lijkt op een stadje uit de tijd van Charles Dickens met twee type woninkjes a. Een beneden woning met zit slaap kamer en keuken en eenzelfde woninkje op de boven verdieping en het type b. Onder zitkamer en boven slaapkamers. Ons werd een bovenwoninkje toebedeeld onder woonde een eigenaresse van de beneden woning, bij onze aaankomst stond zij voor de deur haar "cooper" te poetsen. Boven gekomen zagen wij een versleten interieur en in de zitkamer een zitbank van wel 100 jaar oud maar ook met de vetvlekken van al die jaren, te vies om van afstand naar te kijken. Onze eerste reactie was, naar een ander hotel maar na ons beklag waarin wij in het gelijk werden gesteld hebben wij de beneden/bovenwoning gekregen, nog altijd niet Grand Mercure" waardig maar zag er beter uit. Dus wij zijn maar gebleven want morgen zal de zon weer schijnen

Tata

Portage (marlborough sounds)

Bij onze aankomst, gisteren, was het stralend mooi weer, dus wij dachten wij gaan het er vandaag eens rustig van nemen, helaas de weergoden hebben wat anders voor ons in petto. Vandaag grijs, regenachtig weer in ieder geval geen weer om heerlijk aan het zwembad te liggen. Het resort bestaat uit houten huisjes, te vergelijken met die kleine arbeiderswoningen die o.a. In de Veenkoloniën recht naast elkaar stonden. Wij hebben, als je door de bebossing kijkt, uitzicht op de baai. Er hangt in ons huisje een lucht van vochtig hout. Bij aankomst gisteren hadden wij eerst het idee de enigen hier te zijn, maar dat blijkt niet zo. De andere gasten waren de gehele dag "hiken", dat is het doel van deze mensen. Er zijn hier ( naar wij hoorden zware)wandeltochten die minimaal 3 tot 5 uur duren, de berg op en af en langs afgronden. Dus het is hier - de lanen op, de paden in, vooruit met flinke pas. Wij ontmoeten voornamelijk clubjes dames, herkenbaar door hun kleding, uitrusting en hun gespierde kuiten. Je herkent ze zo, van die Partij voor de Dieren, GroenLinks types. En een enkele heer is aanwezig die met de dames mag meelopen. De natuur is hier prachtig en doodstil, je hoort alleen verschillende soorten vogels fluiten, van het soort dat niet in onze tuin voorkomt. Je kan hier uren naar de verte staren zonder dat het beeld verandert. Er is hier ook een man uit de VS die hier ergens een huis heeft gekocht, wonderlijk, zoals ik hem zie lopen is hij slecht ter been. In dit van alles verlaten oord bestaat de bediening o.a uit een Filippijn, Indiërs ( uit de stad New Delhi met miljoenen inwoners) een Duitse en een Française en zij werken hier in dit praktisch onbewoonde gebied, hoe wonderlijk. Maar het zal goedkoop personeel zijn, dit is het beeld in heel NZ in de horeca en toeristen industrie kom je voornamelijk buitenlands personeel tegen, zij vallen wellicht niet onder de arbeidswet die geldt voor NZers. De prijzen die je voor diensten en Produkten betaalt zijn wel stevig en soms absurd. Yvonne wilde recent een fles water van een liter in een kruidenierswinkel kopen, zij vroegen NZ$ 9.00 € 6.00 Diezelfde fles koop je bij Countdown voor NZ$ 0.89 € 0.60 Yvonne heeft bedankt. Ook de benzine prijzen lopen hier sterk uiteen met verschillen van NZ$ 0,50 per liter.

Buiten onze accommodatie is de verzorging goed en het eten perfect voor NZs begrip tegen een redelijke prijs. Vandaag "rent a car "in zowel Wellington (sleutel) en Picton (nieuwe auto) gebeld en verbazingwekkend de sleutel in Wellington is goed terecht gekomen en in Picton verwachten zij ons.

Morgen gaan wij naar Nelson, de plaats waar altijd de zon schijnt !

Groetjes

Schipper mag ik over varen

Wij hebben ons inmiddels goed aangepast en zijn s ochtends al vroeg in de weer maar uitgerekend vandaag als wij ons op tijd moeten melden voor de overtocht met de Ferry vanaf Wellington op Te Ika A Maui (noorder eiland naar Picton op Te Waipounamu (zuider eiland) verslapen wij ons. Maar wij zijn ook bedreven in het -inpakken en wegwezen- dus wij zullen wel op tijd komen. Eerst de auto aftanken, want de auto gaat niet mee, wij krijgen een nieuwe auto aan de andere kant. Dan Yvonne met de koffers afzetten bij de vertrek terminal en dan de auto parkeren op de parkeerplaats van hetverhuurbedrijf en als laatste de autosleutel in een box gooien die in de vertrekhal staat. Wij checken onze bagage in en kunnen onmiddellijk aan boord. De man van de tickets geeft ons nog een advies, op het schip achterin gaan zitten, dan zie je het meest. Wij aan boord en eigenwijs als wij zijn gaan wij helemaal voorin zitten in een soort kraaien nest, op vliegtuigstoelen waarvan de rugleuning ver naar achteren kan en alleen glas voor ons. Wij zijn er klaar voor met fototoestel en verrekijker alleen de ruiten zijn beslagen en nat van de regen. De boot vertrekt 10 minuten vroeger dan het schema. Ik wil mijn bril uit mijn broekzak halen maar de autosleutel komt er uit, jawel vergeten in de box te gooien, wat nu gedaan, ik ga naar een medewerker aan boord met een wit overhemd aan met gouden strepen en vraag of wij even terug kunnen, hij kon de grap wel waarderen. De gouden strepen bood aan de sleutel in de box te gooien als hij s middags weer terug is. Ik heb geen andere keuze en geef hem de sleutel. Er gaan diverse afvaarten op een dag maar er was ons gezegd en brochures zeggen dat je de meeste kans hebt om walvissen en dolfijnen te zien op de vroege afvaart van 09.00 uur. De vissen zwemmen dan zelfs met het schip mee. Het valt ons op dat de andere passagiers geen interesse tonen en of slapen of een boek lezen of ganzenbord spelen. Wij varen de Cook Strait over, een water waar het behoorlijk kan spoken, maar vandaag was de zee zo kalm als een meer, zoals wij normaal meemaken als wij met Gerda reizen. Gedurende de overtocht wordt het weer beter en breekt zelfs de zon door en het uitzicht door de ramen zelfs heel goed. Wij maar turen maar geen vis te bekennen, teneinde raad ben ik naar mijn vriend met gouden strepen gegaan en gevraagd waar wij de vissen eventueel zouden kunnen zien. Deze man gaf mij een "uppercut" met zijn antwoord dat hier geen walvissen en dolfijnen te zien zijn, vroeger misschien wel. Ik moet hem te vriend houden en vraag nog even naar de sleutel maar de wijze waarop hij zei " No Worries" en zijn eerlijkheid over de vissen gaf mij meer vertrouwen dat het wel goed zal komen. Na een rustige en vooral mooie overtocht met rechts en links van ons bergen, zoals de fjorden in Noorwegen zijn wij na 3 1/2 uur varen in Picton aangekomen. Het is wel vreemd dat je hier tussen (schier) eilanden vaart terwijl het vroeger 1 continent met AUS is geweest. Geleerden beweren dat onder NZ een land ligt dat groter is dan AUS. Alle passagiers gaan van boord en reizen verder per autobus, huurauto of de fiets ( een stel jonge meiden hebben een fietstocht van 300 km voor de boeg) en wij ... wij worden met een water taxi afgehaald die langszij de Ferry afmeert, wij gaan van boord en direct weer aan boord . De watertaxi, met twee 400 pk motoren, brengt ons naar de overkant , zoals vroeger op de Bergse plas, maar dan ff iets anders. Wij komen aan op een, in onze ogen, onbewoond eiland. Wij worden opgehaald door een persoon die geboren en getogen is in New Delhi/India een stad met miljoenen inwoners en is hier blijven hangen op dit onbewoonde eiland. Het resort bestaat uit houten huisjes en ligt aan de voet van een berg met een geweldig uitzicht op een baai. Hier krijg je het gevoel dat je een Robinson Crusoe bent.

Morgen verder over dit onbewoonde eiland en zijn gasten

Tsta

Wellington

Geday

Het is vandaag een schitterende dag om de stad te verkennen. Wij verblijven in QT MuseumWellington Hotel en dit is wel een heel bijzonder hotel, het is namelijk ook een permanent kunstmuseum met zeer bijzondere objecten, in de stijl van Gaudie en Appel. Onze kamer is volledig ingericht met keuken, vaatwasser, wasmachine en droger. Het hotel heeft voor de inrichting gebruik gemaakt van de kleuren goud en zwart. Het restaurant, ook heel bijzonder, heeft stoelen die met verschillende kleuren stof zijn gestoffeerd, je zou zeggen een rommeltje naar het geeft een bijzondere sfeer en ook dit hotel zit weer op een perfecte locatie, in het midden van het toeristen uitgaansleven. Wij nemen als eerste de hop-on hop-off bus. Deze vertrekt vanaf Cuba, dit is een autovrije winkelstraat met veelrestaurants en bars, zoiets als de Lijnbaan maar dan gezellig. De bus brengt ons o.a boven op de Mount Victoria , een berg die midden in Wellington ligt en vanwaar je 360 gr uitkijk hebt op Wellington en omgeving o.a. Op het vliegveld (vliegtuigen stijgen en landen hier vlak langs je). De bus blijft hier 10 minuten staan om ons de gelegenheid te geven foto's te maken en de chauffeur/gids loopt met ons mee om uitleg te geven en doet zijn verhaal over de aardbevingen en de aardverschuivingen die in Wellington hebben plaats gevonden. Tussendoor vertelt onze gids dat elke NZer vanaf 65 jaar overal in NZ gratis kan reizen met het openbaar vervoer, dit ter bevordering van de gezondheid, mensen blijven in beweging en tegen vereenzaming. Ook wordt gratis en of tegen sterk gereduceerde prijs fitness door de staataangeboden. De medische verzorging wordt hier door de staat geregeld, zoals vroeger bij ons het ziekenfonds dus geen particuliere business, geen dure premies en geen eigen risico. Hier wordt het geld goed besteed. Voordeel je wordt altijd geholpen/verzorgd en nadeelkan zijndat de behandeling en/of opname lang(er) op zich laat wachten dan wij gewend zijn. Ook is een ieder, ook de toerist, door de staat verzekerd voor medische kosten bij ongeval als je zonder schuld daarbij bent betrokken.

Vanaf de berg hebben wij ons ook naar beneden en daarna weer naar boven laten vervoeren met een "Cable car", nu een attractie maarvroeger de manier om boven of beneden te komen. Vroeger hebben ook rijke, aan de berg wonende bewoners, een mini Cable baan laten aanleggen, waarvan er nog enkelen prive worden gebruikt. Als'ook hebben wij NZ's wereld beroemde Nationale museum Te Papa bezocht (ligt tegenover ons hotel) . Dit was een zeer indrukwekkende ervaring. Hier laat men op een interactieve manier het ontstaan van NZ, de vele aardbevingen en Tsunami's uit het verleden zien maar ook datgene dat wij mogelijk nog kunnen verwachten en als gevolg daarvan ook wij aan de andere kant van deze aardbol. Zo hebben wij in een als huiskamer ingerichte ruimte gezeten waar door middel van simulatie men de kamer doet trillen, zoals bij een aardbeving en tegelijkertijd zaten wij naar een tv scherm te kijken naar beelden wat deze schokken teweeg brengen. Er stond ook een soort weegschaal waar je op een plaat gaat staan en de verschillen van de bevingen naar kracht kunt voelen. Er hing alleen een boordje bij met de tekst " out of order". Verder laat het museum de geschiedenis van de Maori's zien. Bij het museum, dus nog steeds tegenover ons hotel, ligt het oude havengebied en net zoals in vele andere havens heeft men het hier erg gezellig gemaakt met buiten terrassen. Als je wat gebruikt en buiten gaat zitten krijg je bij jouw consumptie gratis zonnebrandcreme en een hoed,voor de tijd dat je daar zit, aangeboden tegen het verbranden. NZ en met name Wellington ligt in, voor de mens, het gevarengebied van het gat in de ozonlaag. S avonds hebben wij in de gezellige Cuba straat heerlijk gegeten bij Bristol hotel, tegenwoordig een erg groot, druk en met een Engelse sfeer,restaurant/bar. In de Cuba straat staat ook de "Bucket fontein" ( emmertjes water halen) en weer komen wij, nu een bekende, Nederlander tegen , de beroemde dirigent Edo de Waard, hij hangt met zijn tronie aan de muur van het concert gebouw. Daarna gaan wij naar de Oriental Parade, ook weer op steenworp afstand van ons hotel. Volgens de brochures een toppertje met een mooie kleuren fontein,gelegen in het water van de haven van Wellington. Maar je raadt het al, de fontein werkte niet ( ook hier niet Gerda !) en geen mens in de omgeving te bekennen. Zij wisten waarschijnlijk al wat wij niet wisten, het begon flink te regenen en wij zijn mistroostig naar ons gezellige hotel teruggekeerd. Morgen weer een avontuur

van Napier naar Wellington

Geday

Vandaag rijden wij van Napier naar Wellington, de laatste bestemming op het noorder eiland. Wij rijden vandaag 313 km. Het is bewolkt vanmorgen. Wij rijden door een heuvelachtig grasland met op de achtergond de bergen. Het is hier een gebied met veel veeteelt, grote gebieden met schapen en koeien. Wij rijden door het plaatsje Dannevirke dat door Scandinaviërs is gesticht. De omgeving ziet er hier net even anders uit. Wij rijden twee keer door een berggebied heen, met alweer heel veel scherpe bochten en smalle wegen, het is weer hard werken vandaag. Nadat wij de bergen achter ons hebben gelaten komen wij in een gebied waar druiven groeien, zover het oog reikt. Het ziet er hier wat minder uit, huizen hebben een verfje en onderhoud nodig. Wij hebben trek in een broodje, dat wij bij vertrek hebben gekocht en stoppen in een gehucht, het is 1 straat. Weer hebben wij dat beeld van het cowboy decor. Terwijl wij ons broodje, in eenzaamheid, oppeuzelen komt onverwacht iemand de straat in lopen, om in de sfeer te blijven noemen wij hem "cowboy Jim". Hij loopt daar in zijn korte broek en op zijn badslippers en steekt de straat over naar de "saloon" dat is hier de ultra mini Emta/Co op. Dan uit het niets steekt er een flinke wind op en daalt de temperatuur snel. Wij vertrekken. Na weer een uurtje gereden te hebben zijn wij gestopt bij een keurig onderhouden picknick plaats. Het blijkt ook een gedenkplaats te zijn voor gevallen soldaten, er zijn hier zelfs enige prive rustplaatsen, ook dan net als eerder ging het plotseling heftig waaien en werd het koud, op deze plaats wel luguber. Na enige minuten ging de wind weer liggen en de temperatuur weer omhoog. Na onderweg nog een keer koffie te hebben gedronken met een interieur uit de 50er 60er jaren van de vorige eeuw zijn wij verder naar Wellington gereden

Ta Ta

Napier en omgeving

Geday

Hier in Napier verblijven wij in hotel Quest en worden bij het inchecken te woord gestaan door een Nederlander uit Arnhem, die hier vanaf 1990 is blijven hangen. Het hotel is goed en schoon maar eenvoudig, de airco is verrijdbaar en werkt met een slang door het open ? raam. Ook dit hotel is goed in het centrum gelegen. Het centrum van Napier is in 1931 totaal verwoest door de aardbeving en is daarna met hulp van bouwvakkers vanuit heel NZ weer in de oude staat opgebouwd. wij gaan vandaag eerst langs " de Beach" gelegen aan de Hawke Bay, een gigantisch wijngebied waar vele bekende/goede wijnen vandaan komen. Wij komen langs Hastings waar een teler markt wordt gehouden. Enige kilometers verderop komen wij in een (kleiner dan) gehucht, genaamd Tuki Tuki, aan de Tuki Tuki rivier waar een verplaatsbare koffiebar staat. Wij hebben wel trek in een kopje koffie ! De koffie bar is een 40 voet (12.20 mtr) zeecontainer op een tandemaster geplaatst en waar een deur en ramen zijn gemonteerd. Wij worden enthousiast door de uitbaatster ontvangen, als zijn wij familie. Wij bestellen koffie en cappuccino, ondertussen vertelt die leuke meid dat zij op de grond staat waarvan zij/ haar familie eigenaar is, het stukje grond blijkt eenmaal honder hectare te zijn. Wij hebben van de koffie genoten, deze was werkelijk voortreffelijk, waarna wij weer enthousiast afscheid namen en weer op huis aan gingen. Onderweg passeren wij het plaatsje Clive waar wij in de rivier een Maori kano zagen varen met peddelende toeristen en een commando's gevende Maori opperhoofd. Dit was een leuk schouwspel. De toeristen deden het werk en betaalden daarvoor en het opperhoofd schreeuwde alleen maar en kreeg daarvoor betaald. Dichterbij ons hotel zijn wij de "bluff Hill" opgereden waar vandaan je een uitzicht hebt over Napier en de haven. S avonds hebben wij de boulevard verkend, veel plaatsen en gebouwen zijn (gekleurd) verlicht en gebouwen zijn beschilderd. Het blijft ons opvallen dat het op straat schoon en opgeruimd is. S avonds, net als de vorige avond, hebben wij heerlijk gegeten bij Emporium, een bar/restaurant met de 1931 stijl ingericht en er worden films uit de oude doos gedraaid zoals Stan Laurel & Oliver Hardy, Marily Monroe, Humphrey Bogart en Tony Curtis. Dit is de laatste avond in Napier, morgen vertrekt onze karevaan verder naar Wellington

Tata